Και έρχονται εκείνες οι στιγμές που ενώ νομίζει κανείς ότι έχει δει και έχει ακούσει τα πάντα, η πραγματικότητα τον […]
Και έρχονται εκείνες οι στιγμές που ενώ νομίζει κανείς ότι έχει δει και έχει ακούσει τα πάντα, η πραγματικότητα τον διαψεύδει. Ο λόγος για τις προτάσεις του Κώστα Μπακογιάννη ως Προέδρου στην Επιτροπή Περιβάλλοντος, Κλιματικής Αλλαγής και Ενέργειας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Περιφερειών. Τρεις παρεμβάσεις πρότεινε ο πρώην δήμαρχος προκειμένου να καταστεί η Αθήνα βιώσιμη πόλη και ένα δάκρυ συγκίνησης κύλησε στο μάγουλό μας, ενώ σκεφτήκαμε τις εκατοντάδες νεκρές μουριές και τις προσπάθειες καταστροφής δημόσιων χώρων μέσω των αναπλάσεων που ο Κ. Μπακογιάννης υλοποίησε ως δήμαρχος Αθήνας.
Στους «διαλόγους της Νισύρου», διοργάνωση του Ιδρύματος Γεώργιος Μ. Μίχαλος «για την παραγωγή και προώθηση ιδεών και έργων με στόχο την ανάδειξη της Ανατολικής Μεσογείου σε μία περιοχή Βιώσιμης Ανάπτυξης, Πολιτισμικής Αλληλοκατανόησης και Διεθνούς Συνεργασίας», όπως διαβάζουμε στη σελίδα του Ιδρύματος, ο Κ. Μπακογιάννης έχυσε κροκοδείλια δάκρυα, ανησυχώντας για το γεγονός ότι «Η Αθήνα θα είναι μία πόλη για τους πλούσιους και τους περαστικούς». Τάδε έφη ο πρώην δήμαρχος του τουριστικού κεφαλαίου, ο άνθρωπος που φρόντισε το ευρύτερο κέντρο της πόλης να μετατραπεί σε ένα τουριστικό θεματικό πάρκο, εχθρικό για τους κατοίκους του, φιλόξενο για τις μεγάλες επενδυτικές εταιρίες και μόνο. Ο πρώην δήμαρχος που έδινε για υιοθεσία τους δημόσιους χώρους της πόλης σε εταιρίες όπως η Prodea Investments – η μεγαλύτερη εταιρεία επενδύσεων σε ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα, εισηγμένη στο Χρηματιστήριο Αθηνών- ο δήμαρχος που ονόμαζε έργα ανάπτυξης την μετατροπή ολόκληρων κτιρίων από χώρους στέγασης σε πολυτελή ξενοδοχεία, ο δήμαρχος που έφτιαχνε τσιμεντένια πάρκα τσέπης και τοποθετούσε μέσα στη μέση των δρόμων μεταλλικές ζαρντινιέρες την ίδια στιγμή που με μανία έκοβε δέντρα.
Αναλυτικότερα, λοιπόν, πρότεινε:
1. «Βιώσιμη κινητικότητα.» Ορίζοντας ως πρόβλημα στη μετακίνηση των πολιτών την υπερβολική χρήση αυτοκινήτου, παρατήρησε ότι δεν υπάρχουν εκείνοι οι όροι για τη χρήση δημόσιων συγκοινωνιών και ποδηλάτου, στάθηκε στην καθυστέρηση ολοκλήρωσης των έργων της γραμμής 4 του μετρό, ενώ διαπίστωσε τις δυσκολίες κυκλοφορίας των πεζών. Η τσιμεντοποίηση της Πανεπιστημίου με τον μεγάλο περίπατο να γίνεται ο μεγάλος εφιάλτης των ανθρώπων που ζούμε και κυκλοφορούμε στο κέντρο της πόλης, η μη ύπαρξη δημοτικής συγκοινωνίας και το μνημόνιο συνεργασίας-έκθεση ιδεών-λευκή πετσέτα που ο ίδιος υπέγραψε με την ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΤΡΟ αποτελούν μέρος της απάντησης για το τι εννοεί ο πρώην δήμαρχος στην πράξη. Και φυσικά, ποτέ δε θα ξεχαστεί ότι ο Κ. Μπακογιάννης ήταν αυτός που όχι απλώς δεν άκουσε ποτέ τις αντιρρήσεις και τις προτάσεις των ίδιων των κατοίκων της πόλης. Αντίθετα, απαξίωνε, δαιμονοποιούσε και κατέστειλε διαρκώς τις κινητοποιήσεις όσων προσπαθούσαν να σώσουν ό,τι μπορούσαν.
2. «Απελευθέρωση του δημόσιου χώρου», είπε ο πρώην δήμαρχος, και οι λαμαρίνες που είχαν καταλάβει κάθε δημόσιο χώρο της πόλης έπαθαν κρίση ταυτότητας. Λόφος Στρέφη, πάρκο Δρακόπουλου, πάρκο Κύπρου και Πατησίων, πλατεία Εξαρχείων, πλατεία Κυψέλης και ένα σωρό ακόμα δημόσιοι χώροι αποκλείστηκαν πλήρως από τους χρήστες τους σε μια προσπάθεια να αλλάξουν φυσιογνωμία και χρήση. Πεζόδρομοι χαρίστηκαν στα τραπεζοκαθίσματα εμπορικών επιχειρήσεων, παιδικές χαρές εγκαταλείφθηκαν και παρέμεναν επικίνδυνες με τα ατυχήματα να αυξάνονται διαρκώς.
3. Μικτές χρήσεις. «Δεν μπορεί η Αθήνα να γίνει μία τουριστική Disney Land και ουσιαστικά να αλλάξει αλλά μαζί να χάσει και την ψυχή της. Είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να γίνει εάν εμείς απωλέσουμε την ιδιαιτερότητά μας και την ταυτότητά μας.» δήλωσε ο κ. Μπακογιάννης, προσπαθώντας να εξιλεωθεί για ολόκληρη τη θητεία του και το πολιτικό του παρελθόν. Τέτοια υποτίμηση του συλλογικού νου, τέτοια δημόσια κοροϊδία είχαμε καιρό να δούμε. Εκτός και αν ο κ. Μπακογιάννης από την ημέρα που έχασε τις εκλογές στέκεται τρεις φορές την ημέρα μπροστά σε έναν καθρέφτη, κάνοντας πρόβες για το τι δεν πρέπει να λέει.
Ευτυχώς, οι Αθηναίες και οι Αθηναίοι δεν ξεχνούμε μία από τις πιο μαύρες θητείες στον δήμο μας, μία θητεία που μόνο διαπλοκή και καταστροφή είχε να επιδείξει. Τα πρακτικά των μεγαλεπήβολων συνεδρίων μπορούν να αντιπαρατεθούν με τα πρακτικά των συνεδριάσεων των δημοτικών συμβουλίων. Πάνω από όλα, όμως, δεν υποχωρεί η συλλογική μας μνήμη. Και σε αυτήν είναι βαθιά χαραγμένα τα έργα και οι μέρες του Κώστα Μπακογιάννη. Μακριά από εμάς, που θα έλεγε και ο σοφός λαός, πιο μακριά και από τη Νίσυρο.