Η στεγαστική κρίση στην Ελλάδα δεν αποτελεί αναπόφευκτο φυσικό φαινόμενο, αλλά προϊόν πολιτικών επιλογών κεφαλαίου, κεντρικού και τοπικού κράτους, που […]
Η στεγαστική κρίση στην Ελλάδα δεν αποτελεί αναπόφευκτο φυσικό φαινόμενο, αλλά προϊόν πολιτικών επιλογών κεφαλαίου, κεντρικού και τοπικού κράτους, που με αποφάσεις τους μετατρέπουν την κατοικία από κοινωνικό δικαίωμα σε εμπόρευμα. Η καταστροφική κληρονομιά των μνημονίων, η ανεξέλεγκτη δράση της αγοράς και των κερδοσκόπων του real estate, η εκτίναξη του τουρισμού και η απουσία κοινωνικής πολιτικής για τη στέγη έχουν διαμορφώσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο που απειλεί την καθημερινότητα χιλιάδων κατοίκων.
Στον Δήμο Αθηναίων η κρίση αυτή αποκτά χαρακτήρα κοινωνικής έκρηξης. Οι εξωφρενικές αυξήσεις στα ενοίκια και η παντελής έλλειψη κοινωνικής κατοικίας έχουν αποκλείσει νέους/ες, εργαζόμενους/ες και οικογένειες από την πρόσβαση σε αξιοπρεπή στέγη, ενώ αυξάνονται τα σπίτια από τα οποία λείπουν στοιχειώδη, όπως θέρμανση, ρεύμα και νερό. Την ίδια στιγμή, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και οι εξώσεις έχουν γίνει κανονικότητα, με 581 κατοικίες να χάνονται στο Δήμο Αθηναίων μόνο το 2024. Ολόκληρες γειτονιές εκκενώνονται από τους μόνιμους κατοίκους -ντόπιες/ους και μετανάστες/ριες- και παραδίδονται στα επενδυτικά συμφέροντα, στο τουριστικό/κατασκευαστικό κεφάλαιο και στη βραχυχρόνια μίσθωση. Την ίδια ώρα χιλιάδες διαμερίσματα μένουν κλειδωμένα, υπό τον έλεγχο τραπεζών και funds.
Η πραγματικότητα η οποία βιώνουμε είναι αμείλικτη: το ένα τρίτο των κατοίκων δαπανά πολύ περισσότερο από το 40% του εισοδήματός του στη στέγαση, την ώρα που οι μισθοί βρίσκονται καθηλωμένοι στα 700€–900€. Η νέα γενιά ωθείται στην επισφάλεια ή στην παραμονή στο γονεϊκό σπίτι, αφού η πρόσβαση σε φοιτητική ή νεανική κατοικία αποτελεί άπιαστο όνειρο. Παράλληλα, χιλιάδες άστεγοι/ες είναι στους δρόμους, πολλοί από αυτούς/ες με σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας, αφημένοι/ες στη μοίρα τους από ένα όλο και πιο διαλυμένο και ιδιωτικοποιημένο σύστημα ψυχικής υγείας, όπως και πολλοί/ες τοξικοεξαρτημένοι/ες, εγκαταλειμμένοι/ες πλήρως από ένα όλο και πιο διαλυμένο σύστημα υπηρεσιών απεξάρτησης. Και όλα αυτά επίσης χωρίς καμία συνολική στρατηγική στήριξης των και άλλων ευάλωτων κοινωνικών ομάδων όπως, προσφύγων/ισσών, κακοποιημένων γυναικών κ.α.
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, τα κυβερνητικά μέτρα είναι όχι απλώς ανεπαρκή, αλλά βαθύτατα μεροληπτικά υπέρ των ισχυρών. Το πρόγραμμα «Σπίτι μου ΙΙ» χρηματοδοτεί τις τράπεζες και όχι τους κατοίκους, ενώ η λεγόμενη «αξιοποίηση κλειστών ακινήτων» χωρίς πλαφόν στα ενοίκια, διευρύνει και επισφραγίζει τη λεηλασία της στέγης από την αδηφάγο αγορά ακινήτων. Αντίστοιχα, το πρόγραμμα «Κοινωνική Αντιπαροχή» υπάρχει σχεδόν αποκλειστικά ως ένα μεγάλο δώρο προς μεγαλοεργολάβους, ενώ ακόμη και οι παρεμβάσεις στη βραχυχρόνια μίσθωση συνιστούν αποσπασματικά και άτολμα ημίμετρα: μετακινούν την κερδοσκοπία από το κέντρο στις λαϊκές γειτονιές -Κυψέλη, Πατήσια, Σεπόλια- οξύνοντας την πίεση και σε αυτές τις περιοχές. Η επιστροφή ενός ενοικίου που παρουσιάστηκε ως ανακούφιση για τους ενοικιαστές, στην πραγματικότητα έχει ήδη μετατραπεί σε «βοήθημα» για τους ιδιοκτήτες, οι οποίοι βρήκαν ευκαιρία να ζητούν μεγαλύτερα ενοίκια. Στα πλαίσια αυτά, δήμοι και περιφέρειες, είτε οξύνουν το πρόβλημα, είτε αρκούνται σε «πιλοτικά προγράμματα», μετατρεπόμενοι σε απλούς διαχειριστές της αγοράς και διευκολυντές του τουριστικού/κατασκευαστικού κεφαλαίου.
Η ανατροπή αυτής της βάρβαρης πραγματικότητας χρειάζεται συλλογικούς αγώνες. Για να μπουν οι ζωές των κατοίκων της Αθήνας και οι ανάγκες τους πάνω από τα κέρδη! Είναι όρος επιβίωσης εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων και νέων η διαμόρφωση μιας εναλλακτικής αντιμετώπισης για την διασφάλιση του δικαιώματος στην κατοικία.
Διεκδικούμε: Αξιοπρεπή και φθηνή στέγη για όλες και όλους / Γενναίο πρόγραμμα κοινωνικής-εργατικής-φοιτητικής κατοικίας για την κάλυψη του συνόλου των αναγκών – Aνασύσταση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας που καταργήθηκε με τα μνημόνια / Μείωση ενοικίων και στεγαστικού κόστους / Ριζικός περιορισμός τουριστικής δραστηριότητας και φορολόγηση των κερδών /Απαγόρευση της επέκτασης της βραχυχρόνιας μίσθωσης – κατάργησή της εντός πολυκατοικιών / Στήριξη των ευάλωτων πληθυσμών / Καταγραφή και διαχείριση των στεγαστικών αναγκών των κατοίκων της Αθήνας.
Η στέγη δεν είναι εμπόρευμα, είναι κοινωνικό δικαίωμα! Και το δικαίωμα αυτό δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται συλλογικά, μέσα από μαχητικές απεργίες, πολιτική διεκδίκηση και συγκρούσεις, αλληλεγγύη και κοινωνική οργάνωση.
Η Ανατρεπτική Συμμαχία για την Αθήνα σας καλεί να δώσουμε μαζί τη μάχη σε αυτή την κατεύθυνση.
Το Σάββατο 22 Νοεμβρίου στις 16:30 διοργανώνουμε εκδήλωση για την διογκωμένη Στεγαστική Κρίση στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ, Ρήγα Παλαμήδου 2, Ψυρρή.
Σπίτια για τις ανάγκες μας και όχι για τα κέρδη τους!
Καλούμε τους/ις αγωνιζόμενους/ες κατοίκους των γειτονιών της Αθήνας, να συζητήσουμε και να σχεδιάσουμε συλλογικά την αντίσταση στην επίθεση που δέχεται η κατοικία, τις προτάσεις και τους αγώνες μας για αξιοπρεπή και προσιτή στέγη για όλες/ους!
Μπορείτε να βρείτε το event της εκδήλωσης ΕΔΩ.
